Les 9: First solo!

Zaterdagochtend. Het heeft de hele nacht geregend, zoals vrijdag al voorspeld was. Ik had om 8.30 met Victor afgesproken en was dus al vroeg wakker. Meteoberichten gechecked, de buienradar liet zien dat het regenfront bijna voorbij was en dat daarachter geen nieuwe buien meer ontwikkelden. Dus maar besloten om op pad te gaan. Wederom liet Hilversum het afweten voor de touch & go's, dus dan maar weer op naar Midden-Zeeland.
Opstarten maar weer, dit keer heb ik de radio er maar weer even bijgepakt, want dat moet ik toch eens goed gaan leren. Van de week ook maar even een boek gekocht en daar al wat mee zitten oefenen. Na het taxiën en de run-up checks maar weer eens het luchtruim gekozen en via Hotel (Hoek van Holland) op naar de Zeeuwse eilanden. Het was prachtig helder, een enorm verzicht, en het weer werd steeds beter.
Toen we op een kwartier van het veld zaten, hebben we ze maar eens opgeroepen, maar we kregen geen antwoord. Dus 10 minuten lang proberen, maar nog steeds niets. Was de havenmeester het gras aan het maaien ofzo? Gelukkig, toch een teken van leven.
Op naar de toch & go's. De eerste landing ging nog niet helemaal lekker, maar de volgende paar gingen steeds beter. Ik begin steeds meer gevoel te krijgen voor het juiste moment van afvangen. Tussendoor nog even een gesimuleerde motorstoring tijdens de start, dus meteen de neus omlaag, plek zoeken (er is weinig goeds als je net opgestegen bent van RW27, alleen bomen, een camping en daarvoor een akker die in de dwarsrichting loopt), en daarna maar weer omhoog.
Afijn, na wat langingen stelt Victor voor om maar even te stoppen, zodat hij kan uitstappen. Na een korte briefing gaat het dan echt gebeuren. De kap gaat dicht, het toestel is x kg lichter (dat blijft ons geheim, Victor) en ik zit er helemaal alleen voor. Goed, de procedure heb ik nu vaak genoeg gedaan, dus het moet gewoon lukken. Lekkere take-off, rustig het circuit in en op naar de eerste landing. Tussendoor af en toe netjes melden waar ik uithang over de radio, want dan weet men dat tenminste. Drie landingen gingen eigenlijk heel lekker. Omdat de wind recht van voren kwam, was het niet al te lastig met zijwindcorrecties, en dat was wel erg prettig. Het afronden en flaren ging steeds ook aardig, en soms kwam ik iets zachter of harder neer, maar allemaal aardig binnen de grenzen.
Tijdens de 4e final approach zat ik veel te hoog (snelheid was goed, neusstand was goed, en ook het vermogen was niet aan de hoge kant) dus waarom 'ie niet naar beneden wilde....geen idee. Daarom maar besloten tot een doorstart, anders zou het wel heel erg proppen worden om hem aan de grond te krijgen. En daarna maar voor de laatste keer rond voor de landing. Ik vond dat ik wel een bak koffie had verdiend.
Zo, die ging ook goed. Parkeren die boel, en motor uit. Hartelijke felicitaties natuurlijk, van Victor en van de havenmeester. De landingen gingen volgens Victor zowaar beter dan toen hij er nog naast zat. Goed, op naar de koffie, en even bijpraten. Ik had verwacht dat ik zenuwachtiger zou zijn, maar het viel me heel erg mee. Wat een heerlijk en gaaf gevoel was dit !!!! Ik heb rustig de dingen gedaan die ik anders ook altijd deed. Maar ik heb volgens mij wel de hele tijd tegen mezelf zitten praten. Ach, er was toch niemand die dat kon horen.....
Na 40 minuutjes zijn we weer op pad gegaan, op weg terug naar Rotterdam, maar nog wel even de intentie om een paar stalls te oefenen. Dus even een stukje klimmen voor de nodige hoogte. En aangezien er overal cumuluswolken hingen, zijn we maar even naar 5500 vt (FL055) gegaan. Dat was werkelijk prachtig, die 'bloemkolen' zo van dichtbij. De stalls gingen prima, en op naar Rotterdam maar weer.
Via Hoek van Holland weer de Rotterdam CTR in, en met een matig circuit en matige landing de boel maar weer aan de grond gezet. Pffff. Ik was toch wel moe, blijkbaar!
Afijn, weer een mijlpaaltje bereikt. Iedere vlieger zal zijn eerste solovlucht nooit vergeten, zo ook ik niet. WOW!

Noodlanding
Slecht nieuws bereikt mij maandagochtend pas. De PH-SVU, waar ik zaterdagochtend in heb gevlogen, krijgt zaterdagavond tijdens noodlandingsoefeningen daadwerkelijk motorproblemen en moet in een weiland neergezet worden. Bij het uitrollen is het toestel in een greppel terecht gekomen en heeft daardoor het neusje de grond in geparkeerd. Deze vliegt dus even niet meer. En dan komt het toch wel heel erg dichtbij. Wat een geluk dat me dit niet gebeurde tijdens mijn solo.....slik......